Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

μυρωδιά τσιγαρισμένου κρεμμυδιού

             «Ποδήλατοοοοοοοο!», ακούστηκε πανηγυρικά η θριαμβευτική ιαχή του μικρού, όταν αυτός, κρατημένος από το διεκπεραιωτικό χέρι του παππού, αντίκρυσε τον κύριο Λι που σχεδόν αγγίζοντάς τους περνούσε από τον για-όλες-τις-χρήσεις-πεζών ποδηλατόδρομο.
            «Προς τι η τόση χαρά;», αναρωτήθηκε. «Γιατί άραγε ενθουσιάστηκε τόσο ο μικρός;»
            Συνέχισε τις σκέψεις του ποδηλατώντας προς τη μικρή πλατεία όπου και το ραντεβού του με τον Παλιό Μαθητή. Η ιδέα ότι το πιτσιρίκι ενθουσιάστηκε γιατί αναγνώρισε το είδος ποδήλατο, ήταν δηλαδή σαν να συναντήθηκε με κάποιο κομμάτι του δικού του κόσμου, που το ήξερε και μπορεί να το είχε επιθυμήσει κιόλας, που αποτελούσε λοιπόν το οικείο μέσα σε ένα ανοίκειο ενήλικο κόσμο, η ιδέα αυτή του φάνηκε ιδιαιτέρως ικανοποιητική.
             Πόσο τρυφερή έβλεπε ο κύριος Λι την ανάγκη των ανθρώπων να χτίζουν νησίδες οικειότητας στη ζωή τους, πόσο συμπαθητική ανάγκη για να αντιμετωπίζουν τους φόβους τους για το άγνωστο. Το οικείο είναι το χέρι της μαμάς που σου χτενίζει τα μαλλιά, η κουβέρτα που σε σκεπάζει στα πρώτα κρύα του Νοέμβρη, η μυρωδιά του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού που έρχεται από την κουζίνα κι είναι όλη η παιδική σου ηλικία, γιατί τότε μαθαίνεις να γνωρίζεις και, κυρίως, να αναγνωρίζεις τα πράγματα, τα πράγματα που μαζί με τους τόπους και τα πρόσωπα γίνονται σιγά σιγά πατρίδα σου – μπορείς να το λες γειτονιά, συνοικία, μπορεί χωριό, νησί, ιδιαίτερη πατρίδα, είναι ο οίκος σου πάντως, σπίτι και πατρίδα, αυτός που έφτιαξε το επίθετο «οικείος», δηλαδή «ο δικός μου, ο γνώριμος, αυτός που είναι κομμάτι της ζωής μου». Και που γι’ αυτό ακριβώς  μου χαρίζει μιαν αίσθηση ασφάλειας, ταυτότητας, ισορροπίας, αλήθειας. Και που γι’ αυτό χαίρομαι τόσο όταν τη βιώνω.

            «Και που με κάνει να φωνάζω ‘ποδήλατοοοοοοοο!’ , όταν αυτό μου κλείνει το μάτι σαν παλιόφιλος», καταλήγει ο κύριος Λι, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της σκέψης του.
            Βλέπει τον εαυτό του, στη θέση του παιδιού, να αναφωνεί «χαμόγελοοοοοοο!», βλέπει τον εαυτό του να αναφωνεί «χάδιιιιιιιιιι!», βλέπει τον εαυτό του να σκιρτάει στη θέα ενός τραπεζιού στην ακροθαλασσιά, ενός αρμυρού ορίζοντα, ενός βιβλίου τυλιγμένου που προσφέρεται, βλέπει πως η ανάγκη του για οικειότητα και ο ενθουσιασμός του γι’ αυτή είναι η ίδια μ’ αυτήν του μικρού που φώναξε με έξαψη στη θέα ενός ποδήλατου.
            Το μόνο που δε βλέπει είναι ότι πάνε αρκετά λεπτά και εκατοντάδες μέτρα που προσπέρασε τη μικρή πλατεία, αφηρημένος ως συνήθως, ξεχνώντας τον αγαπημένο του Παλιό Μαθητή. Και συνεχίζει συνεπαρμένος, ποιος ξέρει για πού, αφήνοντάς εμάς να τον παρακολουθούμε με ένα χαμόγελο αναμονής για το πάθημά  του.

19 σχόλια:

  1. Στέκομαι με ευλάβεια στην άκρη και σας παρακολουθώ.
    Τον Κύριο Λι αλλά και τον μικρό. Μια αλληλουχία ψυχών, υπάρξεων, συναισθημάτων, βιωμάτων. Μια αλυσίδα, σαν σπείρα, που πατά και τρέφεται από αγάπη, από όμορφες στιγμές και βιώματα.
    Κοίτα τώρα, με τι όμορφο τρόπο περιέγραψες την έννοια "πατρίδα". Πόσα απλά όμορφα πράγματα συνέθεσες σε αυτό το παζλ για να χτιστεί αυτή η έννοια.
    Η γη, τα βιώματα, οι στιγμές, ο χώρος, τα πράγματα, τα πρόσωπα, τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις. Το οικείο και το αγαπημένο.
    Μαγικός αυτός ο τρόπος Διονύση μου, τον απόλαυσα σαν να διάβαζα ένα πανέμορφο λυρικό ποίημα έτσι κάτω από ένα πλατάνι δίπλα στη ρεματιά.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, σ' ευχαριστώ. Αυτή την έννοια της πατρίδας θεωρώ ότι την "ξέρουνε" (=την αισθάνονται) όλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι η αρχαία λέξη "οἶκος" έχει ταυτόχρονα τη σημασία "σπίτι" και "πατρίδα". Το πράγμα μάλλον το μπερδέψαμε, απ' όταν είχαμε την ιδέα των συνόρων, της κτητικότητας, τα "δικά μου-δικά σου"κοκ.
      Ένα πλατάνι στη ρεματιά, πραγματικό και ολόδροσο, ας είναι μια επόμενη στιγμή σου, εύχομαι!

      Διαγραφή
  2. Για δες που σε διαβάζω και το σπίτι έχει γεμίσει από την μυρωδιά του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού που απαιτούν τα γεμιστά!
    Όσα χρόνια και αν περάσουν που τα άτιμα περνούν τόσο γρήγορα, τόσο οι μυρωδιές θα μας συνδέουν με όμορφες αναμνήσεις και θα μας κρατούν μαζί!
    Τις έχουμε ανάγκη αυτές τις αναμνήσεις γιατί πολλές είναι κοινές και ας μην έχουμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά, αλλά όλοι έχουμε ματώσει γόνατα κάνοντας ποδήλατο!
    Πολλά οικεία και χαμογελαστά ΑΦιλιά μοιράζομαι σήμερα... και πάω να φάω τα γεμιστά μου που σήμερα έχουν άλλη γεύση! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ααα, τα γεμιστά προσθέτουν κι άλλες υπέροχες μυρωδιές, μαγισσούλα. Η μυρωδιά της φρέσκιας ντομάτας, μαζί με τα μυρωδικά που προσθέτεις με κάνουν πάντα να νομίζω ότι η κουζίνα έχει ..κλιματισμό! Φρεσκάδα..

      Όταν θα έρθει η στιγμή να τραπεζωθούμε, λοιπόν, θα έρθεις νωρίτερα να ετοιμάσουμε ΚΑΙ γεμιστά. (Κάθε άλλη πρόταση και συμμετοχή δεκτή, κυρίες και κύριοι!)

      Πολλά φιλιά -ανάλογης με των δικών σου αξίας. :-)

      Διαγραφή
  3. Αναμνήσεις, μυρωδιές, πράγματα οικεία. Πως να συνδέσεις το τώρα με το τότε αν δε μυρίσεις αν δε δεις, αν δεν ακούσεις, αν λείπει αυτός ο συνδετικός κρίκος;
    Ποδήλατο, εργαλείο, παιχνίδι, στοιχεία διαχρονικά και πολυπολιτισμικά που κυριολεκτικά επιτρέπουν το ταξίδι στη χώρα των αναμνήσεων.
    Καλό μας ταξίδι λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς το κορίτσι!
      Είδες; Αυτή η σύνδεση μέσω των αισθήσεων που περιγράφεις είναι και το οξυγόνο μας, πιστεύω. Κι όπως πολύ ωραία το θίγεις, στοιχεία κοινά, πολυπολιτισμικά, στον ανθρώπινο πυρήνα τοποθετημένα. (Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε καμιά φορά και το γελοίο των (κοινωνικών και άλλων) διακρίσεων.
      Φιλιά στο αιγαίο σας -με τις μυρωδιές του! Ο κύριος Λι, επίσης, στέλνει πολλές ευχές στην κόρη!

      Διαγραφή
  4. Λοξοδρόμησα στο εξαίσιο ποδηλατοδρόμιό σου και πήγε η σκέψη σ' ένα προσφυγόπουλο που ζήτησε ένα ποδήλατο σ' ένα απ' αυτά τα "φιλόξενα" κέντρα υποδοχής (ο Θεός να τα κάνει). Και σκέφτηκε ο προσωπικός μου κύριος Λι, πόσο τραυματική θα βγει αυτή η γενιά των σύγχρονων εκτοπισμένων παιδιών. Μακριά απ' τις οικείες μυρωδιές, τις εικόνες και τους φίλους στις γειτονιές τους. Πόσο κανιβαλήσανε ολόκληρα έθνη και με τι μούτρα θα αντιμετωπίσουν την ιστορία που θα τους γράψει στα πιο μαύρα κατάστιχα;
    Συγνώμη για το (άσχετο ίσως) σχόλιο, αλλά οι εικόνες αυτών των παιδιών μ' έχουν στοιχειώσει.
    Απόλαυσα τις ορθοπεταλιές της σκέψης και του λόγου σου, είσαι μαέστρος στο να σκαλίζεις γλυκά την κρούστα των αναμνήσεων και να μας οδηγείς σε σπουδαίους συνειρμούς και συναισθήματα.
    Χαμόγελο κι από δω, που ήδη ψιλοβρέχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και λοξοδρομώντας, Μαρία, έφτασες κατευθείαν στο στόχο. Καθόλου άσχετο σχόλιο, πιο σχετικό ίσως από κάθε άλλο, πόσω μάλλον μιλώντας για παιδική ηλικία,οικειότητα και πατρίδα. Κι αν δε μιλάμε καθημερινά και συνεχώς για τα θέματα που βάζεις, μπορεί κι από ντροπή να είναι μπορεί κι από αδυναμία. Ντροπή να συμβαίνουν δίπλα μας αυτά και να μην αντιδρούμε, ντροπή να γυρίζουμε το βλέμμα αλλού κι ακόμα χειρότερα, να ανεχόμαστε εχθρικές συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι σ'αυτά τα παιδιά και τους ανθρώπους. Ευτυχώς πολλοί αντιδρούν, μπορεί όχι μαζικά, η εποχή το πολεμάει κι αυτό, αλλά αντιδρούν και στηρίζουν. Κι αυτό είναι το ουσιαστικό και αληθινό χαμόγελο που μπορεί να μας κρατάει.
      Σ'ευχαριστώ (ΚΑΙ που μας έβαλες στο θέμα μας :-) )

      Διαγραφή
  5. Σήμερα έριξε μια δυνατή μπόρα που μ' έκανε να βγω στο μπαλκόνι και να αναφωνήσω "Βρέχειιιιιι!"
    Kαι διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω, μικραίνω!
    Πώς αλλιώς να εξηγήσω τον ενθουσιασμό που με κατακλύζει όταν φανερώνονται ξαφνικά μπροστά μου πράγματα που νόμιζα πως ήταν οριστικά περασμένα για μένα; Σαν το μικρούλη της ιστορίας σου "αναφωνώ"... συναισθήματα. Γιατί τα πράγματα, τα φαινόμενα και τόσα άλλα γίνονται σύμβολα συναισθημάτων.
    Ευχαριστώ πολύ Διονύση που μου το θύμισες :)
    Καλό βράδυ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμα, θα σε καλέσω να παίζουμε μαζί!
      Ωραία το λες. Αυτό το συναίσθημα εννοεί κι ο κύριος Λι ότι είναι η πατρίδα. Αυτό που παράγουν τα πράγματα και τα φαινόμενα, όπως λες. Και που αποτελούν το χάρτη της προσωπικής μας αλλά και της συλλογικής μας διαδρομής.
      Και σίγουρα δεν είχες ανάγκη να στο θυμίσω! :-)
      Καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  6. Κάποιο ανοιξιάτικο μεσημέρι περπατώντας μέσα σε ένα στενο της Πατησίων μοσχομυρυσε μπουγάδα από σαπούνι και αμέσως ψιθύρισα "μαμα".Μου θύμισε τόσο έντονα την παρουσία της αυτή η μυρωδιά του σαπουνιού που την νόσταλγησα τόσο πολύ και την αναζήτησα τριγύρω. Συνέχισα περπατώντας συνεπαρμένη απο μια απέραντη μελαγχολία για τα χρόνια που περνάνε και τις μυρωδιές πού χανονται αλλά εμφανίζονται κάπου-κάπου κανοντας μας να κλαίμε η να γελάμε ανάλογα με την περίσταση.
    Όταν πήγα γραφείο την πήρα τηλέφωνο και τής είπα πως σήμερα "μύρισε μαμά"!!!
    Οι αναμνήσεις είναι κομμάτι του εαυτού μας.
    Θα μας συνοδεύουν πάντα και θα είναι η αχίλλειος πτέρνα της ψυχής μας.
    Καλό βράδυ με πολλά χαμόγελα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Βασιλική!
      Και μόνο ότι σε ένα στενό της Πατησίων κατάφερε η μυρωδιά του σαπουνιού να νικήσει το καυσαέριο, είναι μια είδηση -από τις πολύ καλές της ημέρας.
      Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι το υπέροχο είναι να είναι ακονισμένες οι αισθήσεις μας, οι κεραίες μας, ώστε να αντιλαμβανόμαστε, να εκτιμάμε και να αξιολογούμε αυτά τα ερεθίσματα. Τον θεωρώ τεράστιο πλούτο για τη ζωή μας αυτό.
      Άλλωστε, εσύ νομίζω αυτό κάνεις με τη ζωγραφική σου:Πιάνεις κάποια στιγμή, μπορεί και πολύ φευγαλέα, μπορεί και πολύ "ασήμαντη", την ακινητοποιείς, την κάνεις αιώνια και τη χρωματίζεις με της ψυχής τα χρώματά σου. Ααα, σίγουρα, κομμάτι της δικής σου πατρίδας είναι και οι ζωγραφιές σου! :-)

      Διαγραφή
  7. Κοιτάξτε τώρα τι πάθαμε:Δε μας φτάνουν οι παραξενιές του αφεντικού, του Λι, αποκτήσαμε ευθύνη και για τη μεταφορά των σχολίων του ξωτικού ξωτικού, καθώς ο Μεγάλος Αδερφός της απαγορεύει τη δημοσίευση σχολίων. (Ποιος ξέρει τι αμαρτίες έχει αντιληφθεί ο Ταπανθορά και ασκεί λογοκρισία στο ξωτικό μας!!)
    Γράφει, λοιπόν, το ξωτικό για μυρωδιές που τις συναντάει ανυποψίαστη στα νεανικά της ταξίδια (πέρσι, πρόπερσι, φαντάζομαι) και που της ανακαλούν μνήμες παιδικές, αξέχαστες και αναντικατάστατες.

    Αλλά, βρε παιδιά, δεν έχει χάρη έτσι. Πώς θα βοηθήσουμε το συμπαθές ξωτικό μας να επανέλθει στην κανονικότητα;Τι ρύθμιση να κάνουμε ώστε να δημοσιεύονται τα σχόλιά του στο μπλογκ, δηλαδή (για να το θέσουμε σεμνά..) στην αιωνιότητα;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ααααααα !!!! Ωωωωω !!! Ούφφφφφφφ !!!! Επιτέλους!!
    Μέσω Λαρίσσης βέβαια αλλά τα κατάφερα .
    Άμα πια .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ουάαααααααα! Οι προσευχές στον Μεγάλο Αδερφό πιάσανεεεε!
      Φαίνεται πως οι διασώστες μαζί με τα παιδιά και τον προπονητή διέσωσαν από τη βαθιά σπηλιά και το απαραίτητο ξωτικό (σπηλιά χωρίς ξωτικό δεν) και voilà, μεντάμ ε μεσιέ, το ξωτικό είναι πάλι μαζί μας!!!
      Τώρα, γιατί χρειάστηκε να φτάσεις μέχρι Λάρισα, αυτό θα μας το αφηγηθείς σιγά σιγά, μόλις συνέλθουμε όλοι από το σοκ της ευχάριστης έκπληξης!

      Και ξανά προς τη δόξα!!! :-)

      Διαγραφή
  9. Νησίδες οικειότητας!
    Τι εξαιρετικός ορισμός και με τι περιεχόμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να 'σαι καλά, Ιχνηλάτη. Μπορούμε να βλέπουμε και κάποια μπλογκ έτσι, έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να που δεν είμαι τίποτα άλλο, παρά ένα μεσήλικο παιδί που αναφωνεί συνεχώς διάφορα κι ενίοτε τρομάζει κιόλας μην τυχόν χάσει - ξεχάσει καμιά νησίδα οικειότητας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: