Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

κρυφτό

Ο κύριος Λι θυμάται ακόμα το στίχο που κλόνισε τα θεμέλια του στέρεου, νόμιζε, εφηβικού ρομαντισμού του. «Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους», διάβαζε σ’ ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη κι έσπευσε να οργιστεί σχεδόν, καθώς έτσι ανάλγητα και βίαια  ο ποιητής τού τραβούσε το χαλί της αθωότητας κάτω από τα πόδια του. Με τον καιρό η οργισμένη αντίδραση θα γινόταν ερωτηματικό, μετά περίσκεψη, διστακτική αποδοχή και τέλος πικρή επαλήθευση.
            Του ταίριαζε ιδιοσυγκρασιακά, άλλωστε, αυτή η θέαση της αγάπης, καθώς μέσα του πάντα σε ετοιμότητα η τάση να παρατηρεί από απόσταση το φαινόμενο άνθρωπος. Κι όταν ζύγιζε  το στίχο του Ελύτη «αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!», τον έβλεπε να γέρνει περισσότερο  στο «ο μικρός», όχι στο «μέγας». Ο μικρός απέναντι στο Μεγάλο. Ο μικρός που φοβάται το Μεγάλο και που όλη του η ζωή δε φτάνει να θεραπεύσει το φόβο του. Μόνο παροδικά ξεγελάσματα, αυταπάτες  και παυσίπονα. Ένα άτεχνο, ένα άνισο κρυφτό με ό,τι φοβάται, ο άνθρωπος. Κρυβόμαστε κάνοντας πως. Πως δεν υπάρχει, πως δεν αφορά εμάς προσωπικά, δε θα συμβεί σε μας, η ατυχία δεν είναι για όλους.
            Κι όταν ο για τόσους λόγους μέγας άνθρωπος βρεθεί Απέναντι, όταν αντικρύσει τη μεγάλη Μπόρα ή τη μεγάλη Φλόγα, θα απλώσει τα χέρια να αγκαλιάσει ό,τι πεισματικά είναι δίπλα του, ό,τι τον αγκαλιάζει κι αυτό, που ίσως δεν το πρόσεχε ο μέγας απρόσεκτος, ο πρεσβύωπας, ο λιποτάκτης της Στιγμής και θλιβερός επαίτης μιας άλλης ζωής που δεν υπάρχει. Να  τα αγκαλιάσει όλα. Να γίνει ο ίδιος όλος μια αγκαλιά.

            Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό του κυρίου Λι, καθώς στο νησί του, καθηλωμένος απ’ τις τρομερές εικόνες που η μικρή οθόνη του φέρνει στα μάτια του μπροστά. Εικόνες- στοιχεία του Μεγάλου Δέους, του Μεγάλου Δέους που ορθώνεται μπρος στο μικρό άνθρωπο.
             Κι όταν ακόμα ο Δίδυμος θα τηλεφωνήσει από την Αθήνα, αμήχανος κι αυτός, «πήρες χαμπάρι, ρε, από ‘κει κάτω τι γίνεται;», θα θελήσει να ελαφρύνει το βάρος, να βγει εκτός θέματος, γιατί ασήκωτο το θέμα:
- Τι «από ‘κει κάτω’ μου λες; Από την ίδια απόσταση τα βλέπουμε». Στιγμιαία σιωπή και:
- Γύρισες, Λάμπρο; Είσαι Αθήνα;
- Όχι, ρε παιδί μου, εδώ, στο νησί.
- Ε, τι ίδια απόσταση μου λες τότε;
- Τρία μέτρα κι οι δύο από την τηλεόραση, αδερφέ. Ίδια απόσταση.»
            Για την άλλη απόσταση, κουβέντα. Εκεί σοβαρεύουν τα πράγματα. Εκεί αρχίζει το κρυφτό.

ΣΗΜ.Οι φωτογραφίες είναι του νεαρού Γιάννη Μάνεση, από το Blog του: https://wandererstym.blogspot.com/ 

13 σχόλια:

  1. Ομολογώ πως περίμενα αυτή την ανάρτηση, σαν να αισθανόμουν πως θα "έπιανες" την τραγική μας επικαιρότητα όχι μόνο απ΄ τη μεριά του φόβου, αλλά και από την μεριά της αγάπης... και σαν να μην έφτανε αυτό, μπήκα στο blog του νεαρού Γιάννη και κάτι σαν να γαλήνεψε μέσα μου...
    "Και καθώς προς το φως προχωρούσαν, μια σιγαλιά όμορφη υπεβλήθη στις ψυχές..
    Στις ψυχές εκείνες των οποίων οι προσευχές είχαν σωπάσει..
    Στις ψυχές εκείνες που ήξεραν τον γνώριμο αυτό ήχο...
    Όλοι μας αναζητούμε μια αγκαλιά γιατί η αγάπη μέσα μας, νικά τον φόβο και απαλύνει τον πόνο...
    ΑΦιλιά Αληθινά και με μια τεράστια αγκαλιά κατανόησης, συμπόνοιας και αγάπης για όλους.




    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την τραγική επικαιρότητα, μαγισσσούλα, ο κ. Λι τη βλέπει μάλλον κάπως σαν τη φλούδα διαχρονικών φρούτων. Όπως και στα φρούτα, λοιπόν, προτιμάει να καθαρίζει τη φλούδα και να γεύεται τον καρπό. Την πατάει, βεβαίως, συχνά, γιατί αρκετές φορές αποδεικνύεται ιδιαίτερα βαρύς και δύσπεπτος, αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας με τα χούγια του..
      Όσο για τον νεαρό Γιάννη, βγάζει υπέροχες φωτογραφίες και καμιά φορά τις συνοδεύει από υπέροχα κείμενα - κι αυτά μάλλον πέραν της επικαιρότητας.
      Όσο για την αγκαλιά που λες, ήταν τόσο έντονη η ιδέα της στο κείμενο, που κι εγώ δεν ξέρω γιατί δεν μπήκε τίτλος του.

      Μόνο ξέρω πως θέλω να σου στείλω μία :-)

      Διαγραφή
  2. Πόσο βαθύ, πόσο στοχευμένο. Η απόσταση, η αγάπη που τελικά ίσως είναι φόβος. Σα να έχει εμβαθύνει ο κος Λι και όχι μόνο στα πρόσφατα γεγονότα,αλλά και στα πιο κοντινά του θέματα.
    Περίσκεψη και περισυλλογή οδηγούν σε ωριμότητα σκέψης, αποφάσεων...και ότι προκύψει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααχ, Μοσχούλα, αυτό το "ό,τι προκύψει" είναι όλο το ζουμί. Καλή κι η περίσκεψη (χούι δυνατό του κ. Λι) αλλά καλύτερη η πράξη που (πρέπει να) πηγάζει απ' αυτήν.
      Ευχαριστούμε για την επίσκεψη - μας τιμάτε, κυρία!

      Διαγραφή
  3. Μερικές φορές Διονύση, σαν μιλάει ο Κύριος Λι, νιώθω να μην έχω τη δύναμη αλλά και το περιθώριο να πω κάτι άλλο.
    Ο Λόγος του έρχεται από βαθιά. Από κάποια κελάρια κρυμμένης σοφίας και ωριμότητας και είναι ακριβώς ένας λόγος μεστός, διδαχτικός, συνάμα και γαλήνιος.
    Βρήκα επίσης την ευκαιρία και πετάχτηκα και στον Περιπλανώμενο.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, είναι πολύ καλά τα λόγια σου, για να ξεμπερδέψω με ένα ευχαριστώ. Αλλά, κοίτα: αν ο λόγος του Λι δεν αφήνει περιθώρια να πεις κάτι άλλο, να τον ειδοποιήσουμε να αλλάξει το λόγο του!! Μα είναι δυνατόν;! Ό,τι θέλει περισσότερο, ο έρμος, είναι τα λόγια σας, η κουβέντα μαζί σας, η σκέψη σας και το συναπάντημα. Προκειμένου να τα έχει, μέχρι και .. bouche fermée αναρτήσεις ισχυρίζεται ότι θα κάνει!
      Μικρός και θαυματουργός ο Περιπλανώμενος. Σε ευχαριστώ εγώ εκ μέρους του, γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι κοιτάει πολύ το μπλογκ του..

      Καλησπέρες και σε σένα

      Διαγραφή
    2. Πολλές φορές μια τέτοιου είδους "βουβή" συνομιλία είναι και αυτή εκφραστική και δυνατή. Μην το λες. Και μην ανησυχείς. Κάθε φορά που ο Κύριος Λι, ...κατεβαίνει στο καφενείο να τα πει, όλοι σπεύδουμε εκεί γύρω κοντά του. Τραβάει με τα αισθήματά του.
      Καλή βδομάδα φίλε μου.

      Διαγραφή
  4. Θα ήθελα πρώτα να μείνω στις υπέροχες φωτογραφίες, σ'αυτή τη ματωμένη σελήνη που όπως έγραψε μια αγαπημένη φίλη, η Βιργινία: αυτή η ματωμένη σελήνη ανέλαβε όλη την ευθύνη της καταστροφής που δεν σήκωσαν αυτοί που όφειλαν. Και σκέφτομαι πως ναι, δεν θα μπορούσε να είχε άλλο χρώμα η σελήνη αυτών των ημερών.
    Η αγάπη τώρα, μπορεί να είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους αλλά μπορεί να είναι και η προσωπική μας λύτρωση από φαντάσματα του παρελθόντος μας. Ίσως μέσα από την αγάπη να εξαγνιζόμαστε εμείς οι ίδιοι χωρίς βέβαια αυτό να γίνεται συνειδητά αλλά να το εισπράττουμε ως τελικό αποτέλεσμα.
    Η απόσταση άλλοτε μικραίνει και άλλοτε μεγαλώνει το συναίσθημα και κατ' επέκταση την αγάπη. Για κάποιους ανθρώπους η απόσταση λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός και για την αναισθησία και για την ενσυναίσθηση.
    Ουσιαστικές και υποστηρικτικές οι σκέψεις σου κύριε Λι. Βοηθούν τη δική μας να πάει πιο βαθιά, να πάει παρακάτω..
    Καλό απόγευμα!




    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει, Μαρία, το καταλάβαμε: Ο νεαρός Γιάννης με τις φωτογραφίες του μας έφαγε όλη τη δόξα! :-)
      Αλλά κι αυτό που έγραψε η Βιργινία, λέω, πολύ εύστοχο. Και δυστυχώς το χρώμα της σελήνης ήταν κοκκινόμαυρο..
      Για την ιαματικότητα της αγάπης ούτε λόγος. Δε θα διαφωνήσω καθόλου - αν θέλει ο κύριος Λι να λέει τα δικά του, ελεύθερα, δημοκράτες άνθρωποι είμαστε!

      Να είσαι καλά, καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
  5. Θέλω και εγώ νησί και απόσταση!...
    Μα τι ΥΠΕΡΟΧΕΣ φωτογραφίες! (Ναι σου έκλεψε την παράσταση, που πήρε όλη τη δόξα χα χα) :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και βέβαια να πας σε νησί, σε όση απόσταση θες. Χρειαζόμαστε κι εμείς να δούμε τις καλοκαιρινές σου φωτογραφίες - κάτι βιβλιαράκια σε πρώτο πλάνο στην αμμουδιά, μια θάλασσα - υπόσχεση δίπλα, εικόνες του νησιού με τα δικά σου μάτια. Να πας!
      Και να σταματήσετε να με κοροϊδεύετε εδώ μέσα, αμάν, δρυός πεσούσης .. άντε, πολλά κατάπια, δεν πάει άλλο! :-)

      Καλήν αντάμωση μάλλον τώρα, roadartist, ε;

      Διαγραφή
  6. Περισυλλογή... που ενισχύει τούτη η έξοχη ανάρτηση.
    Σημαντική, ιδίως αυτές τις "μαύρες μέρες"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας ήτανε, Ευρυτάνα, να μη χρειαζόντουσαν "μαύρες μέρες" για περισυλλογή. Κι από την άλλη, ας ήταν η περισυλλογή να οδηγούσε και σε πράξεις.
      Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου, τα φιλιά μου.

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: